Het ‘erg moe’ worden bij het begin van de cursus komt vaker voor, zowel bij vrouwen als bij mannen die gaan trainen. Meestal ligt er iets anders aan ten grondslag, namelijk: iemand wórdt niet moe van de oefeningen, maar iemand ís heel erg moe en gaat dit, dankzij het doen van de oefeningen ineens ervaren. Vanzelfsprekend kun je dat als negatieve bijwerking omschrijven, maar is dat eigenlijk wel zo? Als je moe bent – erg moe – is het dan eigenlijk niet heel verstandig en prima om dat ook daadwerkelijk waar te nemen? Waarom wachten tot het ‘erg moe zijn’, doorgroeit tot bijvoorbeeld een serieuze burn-out? Moe zijn vraagt om rusten. Moe zijn en – vaak gaat dit hand in hand – het opbouwen van ‘slaapschuld’ vraagt om het gefaseerd inlossen van die schuld. En daarnaast leren om minder over je grenzen te gaan. Hoe langer je wacht om je dit eigen te maken, hoe groter de schade. En hoe minder tijd je over hebt in je leven om het te herstellen.