Isabel Timmers

‘We moeten rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan.’ Die regel van Herman van Veen was op mijn leven altijd behoorlijk van toepassing. Energie had ik (meestal) genoeg en ook seksueel was ik niet ontevreden. Wel viel ik soms spontaan om, omdat ik veel te veel van mezelf had geëist. Wat ik deed, was altijd maar naar die piek van de berg proberen te komen. Elke dag weer. Soms haalde ik hem, maar meestal niet. Dan was mijn to do-lijstje nog meer dan halfvol. Bij glazen vind ik dat over het algemeen niet zo heel erg, bij to do-lijstjes wel. De kracht van het niet(s) doen Wat de vallei-cursus me vooral heeft gebracht, is dat ik de kracht van het niet(s) doen heb leren kennen. Als je bijna bij die piek bent, bewust even vertragen. Even niet doen, behalve voelen wat er allemaal in en om heen gebeurt. Ik ontdekte ineens – voor het eerst in mijn leven! – dat ik grenzen had. Grenzen in mijn werk, in relaties met vrienden, partners, kinderen, familie. En ik leerde dat ik die maar beter kan respecteren. Daar word ik namelijk een prettiger mens van, voor mezelf en voor anderen. Prettig pluspunt: ik begon ook te merken dat allerlei lichamelijke klachtjes afnamen en dat ik gevoeliger en bewuster werd. Onbekende pieken Actief met de cursus aan de slag gaan, het huiswerk maken, bracht me dus veel meer dan alleen een (overigens wel heel erg fijn) vallei-orgasme. Het heeft ervoor gezorgd dat ik op allerlei vlakken van mijn leven regelmatig even in dat dalletje, in die vallei duik. Vanaf de top van de berg heb je weliswaar een mooi uitzicht, maar de vallei geeft geborgenheid, rust en maakt dat je je weer kunt opladen. Daardoor kom je op je gemak en met minder energie naar die top. En zelfs naar nieuwe, onbekende pieken. Na de acht lessen begint het pas Nu klinkt het heel simpel en makkelijk, even uitrusten en weer doorgaan, maar ik weet uit ervaring dat het dat niet is. De verleiding om op pure wilskracht maar door te gaan, en jezelf voorbij te lopen zonder even vriendelijk achterom te kijken, blijft groot. En ik ben zelf alle obstakels tegengekomen waar in de cursus voor ‘gewaarschuwd’ wordt. De weerstand, het vergeten, het alles ‘te goed’ willen doen: ik ken het. Ik weet ook hoe fijn het was om coaching te krijgen. Om meer tekst en uitleg te krijgen over hoe het nou allemaal werkt. Om persoonlijke feedback te krijgen op wat er allemaal gebeurt in en om je heen. En om je te realiseren dat het met het volgen van de acht lessen niet is afgelopen. Sterker nog: dan begint het pas. Want deze techniek en wijsheid is iets wat je je hele leven kunt ‘“ en wilt ‘“ gebruiken, en waar je steeds nieuwe lagen in ontdekt. Op eigen kracht. En door te delen met andere vrouwen. Wat kan ik voor jou doen? Ik help je graag op weg als je vastloopt of als je behoefte hebt aan meer uitleg en feedback. Dat kan in een groep, waarbij je zelfstandig de cursus doet, maar we wel samen ervaringen delen. En dat kan via persoonlijke coaching of e-mail coaching. Net wat bij jou past en wat jij op dat moment nodig hebt. Voor mij is de vallei-cursus een cadeautje. Een cadeautje dat je je zelf geeft en waar je een leven lang plezier van hebt. Je moet hem alleen wel zelf aan- en uitpakken. Ik wens je veel mooie valleien om te ontdekken!