Het hitteverhaal van Ester
Ester: ‘Die belofte van meer energie was precies waar ik naar op zoek was. Van jongs af aan heb ik het gevoel dat ik tegen het leven opboks. Dat ik moet knokken om dingen voor elkaar te krijgen. Ik wil ook heel veel, weet ik van mijzelf – ik hou niet van leegte. Ik draai daardoor eigenlijk altijd op een hogere versnelling dan mijn lichaam aankan. In 1991 kwamen de eerste burn-out-klachten. Sindsdien heb ik een erg laag energieniveau. Toch blijf ik veel dingen doen, dat kan ook niet anders. Soms begrijp ik niet waar ik dan weer heel even de energie vandaan haal, maar dan ben ik naderhand toch weer doodmoe. Mijn natuurarts heeft me wakker geschud. Hij maakte me duidelijk dat als ik zo door zou gaan, dat ik niet oud zou worden. Ik schrok me een hoedje. En toen kwam de vallei-cursus op mijn pad.
Toen ik begon aan de cursus leek het wel alsof ik achteruit ging. Ik had nóg minder energie, was nog vaker moe en begon soms bekaf aan de dag. Toch had iets in mij vertrouwen dat ik op het juiste spoor was beland, dus ik ging door. Nu begrijp ik dat ik in contact kwam met een berg onbetaalde energierekeningen, ik had een schuld openstaan waaraan ik me voor het eerst kon overgeven. Gedurende de tijd vorderde ging het steeds beter. Ook mijn natuurarts begon de verschillen duidelijk te merken. Elke keer schoof mijn energieniveau iets naar de goede richting. Kleine, soms moeilijke merkbare stapjes, maar nu niet meer te ontkennen: ik heb zelfs mijn middagslaapje niet altijd meer nodig. Dat is voor mij heel bijzonder.
Ik ben heel blij met mijn extra energie. Daarnaast ben ik bewuster geworden van mijn modus operandi. Ik doe de dingen meer vanuit ‘zachtheid’ en vanuit rust, in plaats vanuit die eeuwige derde versnelling. De lijfspreuk van de cursus pas ik dagelijks toe, dan zeg ik tegen mijzelf: hèhè, wat een toestand. Het is een proces om het helemaal in mijn leven te integreren, maar elk stapje doet me duidelijk goed.’
